Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Αντίστροφη φυγή


Οι σταγόνες βαριές, ηχηρή η βροχή, 
είναι μέσα Νοέμβρη.
Σε μιαν άκρη ζητά προστασία να βρει.
Σκηνικό που το ξέρει.

Οδηγοί αγχωμένοι, νερά εχθρικά,
οι πεζοί θυμωμένοι,
τους ρυθμούς της η πόλη με πείσμα ζητά,
η βροχή λασπωμένη.

Ανατρέχει σε χρόνια πικρά, μακρινά,
οι καιροί πετρωμένοι,
η ανάγκη σκληρή, φτωχικά σπιτικά,
χωριανοί φοβισμένοι.

Για την πόλη πολλοί, βιασμένη φυγή
στην αβέβαιη τύχη.
Παρυφές των βουνών μία λύση φθηνή
ένα σπίτι όπου τύχει.

Μες στην πόλη πολλοί, κι ο κερδώος Ερμής
ως τις κοίτες ρεμάτων,
το συμφέρον τυφλό στο χαμένο εμείς
του σωρού των σφαλμάτων.

Οι σταγόνες βαριές, οργισμένα νερά
σε χειμάρρους φραγμένους.
Οι σειρήνες ρυάζονται δαιμονικά,
κουβαλούνε πνιγμένους.

Η βροχή ηχηρή. Μοναχός του μιλά,
δυνατά το φωνάζει: Αρκετά ως εδώ!
Πολεμά το αργά
και το χρόνο δαμάζει.

Το παιδί, ζωντανό στη γριά του καρδιά,
την πηγή του ζητάει.
Αρκετά ως εδώ! το φωνάζει ξανά.
Το πρωί ξεκινάει…


Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Τίμιες ευθύνες...


Οι τίμιοι δεν άντεξαν κι αρχίσανε να φεύγουν
και βρήκαν χώρο ζωτικό οι φαύλοι να χορεύουν.

Τυχάρπαστοι, σφετεριστές σε θέσεις αρχηγείων
αδίστακτοι συντονιστές αθλίων μαγειρείων.
Λογάδες επιτήδειοι ανέλαβαν ταμεία,
συνεργασίες μυστικές με πρόσωπα αχρεία.

Τις ευκαιρίες άδραξαν αγύρτες, πωρωμένοι,
καταχραστές, διαγουμιστές, δόλιοι, διαβρωμένοι.
Δημαγωγοί προβάλλονταν σε φίλιες οθόνες
μιλώντας για ιδανικά και για παλιούς αγώνες.

Σαν θεατές οι τίμιοι μπροστά στις ατιμίες,
και την πατρίδα άφησαν βορά στους καρχαρίες.


Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

Ίσως ακόμα


                             Στην ανθεκτική Βαγγελιώ                                               
Μοναχή μου μιλώ κάθε βράδυ στο σπίτι,  
τη φωνή μου ακούω, τα ναι μου μετρώ,   
με διαλόγους παλιούς βασανίζω τη μνήμη,
προσπαθώ να τα σβήσω, μα δεν τα ξεχνώ.

Εμπειρίες σωρός, στην τριβή των ανθρώπων,
ψυχοβόρες ορθώνονται χίλιες στιγμές,
χαραγμένες στην πέτρα ανύποπτων χρόνων,
ανεξίτηλες μένουν στο χάρτη τού χτες.

Προσεγγίσεις καρδιάς με πανέμορφες λέξεις,
τα χαμόγελα άφθονα, ευγενικά,
συζητήσεις αγνές, πειστικές υποσχέσεις,
της ζωής τα φαινόμενα ιδανικά.

Ξαφνικές οι λακκούβες σε δρόμο στρωμένο,
τα σκουντήματα σύντομα, περαστικά,
το μυαλό στα ευχάριστα προσηλωμένο,
σημασία καμιά σε σημάδια μικρά.

Οι λακκούβες πυκνότερες μέσα στο δρόμο,
τα σκουντήματα πλέον κανόνες πικροί,
ρημαγμένες οι λέξεις στον άβολο χρόνο,
τα χαμόγελα κρύα, οι τόνοι σκληροί.

Μοναχή μου μιλώ κάθε βράδυ στο σπίτι,  
τις αλήθειες σκαλίζω που βγήκαν σαθρές,
προσεγγίσεις καρδιάς που ’χαν τόση σαγήνη
κι ανοιχτές μού αφήσαν στο τέλος πληγές.

Μα κρατάω ακόμα, βαθιά στην καρδιά μου,
φυλαγμένη καλά, μια σωσμένη γωνιά.
Ίσως αύριο βγει η Αλήθεια κοντά μου,
κι ας μου λεν τα εξήντα πως είναι αργά...